गजल

“आमा सानो सानो कुरामा पनि रुनु हुन्छ । बाबा कहिल्यै रुनु हुन्न । रहेक पल एउटा उर्जाशिल जिन्दगी बाँच्नु हुन्छ । तर एक दिन मेरो बाबाको आँखाभरी आँशु देखेँ मैँले । आठ बर्ष अगाडी उहाँ घुम्न जानु भएको थियो । खर्च सकिएछ । २ दिन देखी भोकै पर्नु भएछ । मेरो डेरामा पुग्ने बित्तिकै भन्नु भयो “अरु कुरा पछी गरौँला । लौ न केही बनाइ हाल । मैँले हिजो बिहान देखि केही खाएको छैन ।” यसो भन्दा बाबाको आँखामा आँशु थियो । खसेन भैँमा । तर हजारौँ पटक मेरो आँखाबाट आँशु खसेको छ बाबाको त्यो नझरेको आँशु सम्झिँदा ! मेरो बाबा प्रति समर्पित यो गजल ! आज मुख हेर्न त पुग्न सकिन फोनबाटै हेरियो ! यति भन्छु बाबा ! म तपाईँको आदर्शलाई पछ्याइरहने छु सदैब !”

गजल

धेरै सोचेँ त्यो रुपमा लुक्ने मन कस्तो होला !

मौनतामा बोल्ने आँखा आफ्नोपन कस्तो होला !

कठिन छ बुझ्न बाबा गाह्रो चिन्न स्वभाव त्यो

अदृश्य त्यो हृदयमा माया झन् कस्तो होला !

जति कष्ट भए पनि थाकेँ भन्न नसक्ने त्यो  

मेरै जस्तो हो कि भिन्न, साँच्चै तन कस्तो होला !

शब्दै पिच्छे उर्जा बोल्छ लाचारीको खेदो गर्दै

आदर्शले भरिएको भित्री धन कस्तो होला !

रोए पनि आँखाबाट आँशु झर्न मान्दैन त्यो !

बाबा बन्न सजिलो या गाह्रो भन कस्तो होला !

मधुश्री

१ भाद्र २०६९