गीति कथा – नचम्केका ताराहरु

गीति कथा – नचम्केका ताराहरु

गीत - सोचे जस्तो हुन्न जीवन .....

मेरो जन्म काभ्रेको मजुवामा २०२० सालमा भएको हो । काठमाडौँ तिलगंगामा केही दशकयता हामी बस्दै आएका छौँ । काभ्रेको दुर्गम गाउँबाट बसाई सरेर आएका हामी दुःख सुख गरेर आफू र आफ्नो परिवारलाई पाल्दै आएका थियौँ । आर्थिक स्थिति मज्बुद थिएन ।
नोकारी गर्न पनि कठिन थियो । घर चलाउँन हामीले गाई पालेका थियौँ । गाई गोठ थियो हाम्रो घरमै । असारको महिना थियो । जताततै हिलैहिलो । गाईगोठमा सोत्तर बिछ्याएर घरको परिसरमा आइपुगेको केही समयमा नै मैले जेठो छोरा को जन्म दिएको थिएँ । यो २०३८ साल असार २२ गतेको कुरा हो । घरमा पहिलो सन्तान जन्मिएकोमा सबै जना अति हर्षित थिए । म पनि छोराको कलिलो मुहारमा चुम्दै आफ्नो प्रसव पिडालाई भुल्दै गएँ । मेरो श्रीमानमा अर्थात छोराको बाबामा पनि नयाँ पहिचान थपिएकोमा खुशीको सिमा नै थिएन । हजुरबुबा हजुरआमाको पहिलो नाति । सबैको आँखाको तारा थियो कुमार । जोषितिले चिना बनाउँदा भन्नु भएको थियो "कुमार सम्पूर्ण परिवारको पालनपोषण गर्न सक्षम हुनेछ । सबैलाई मान गर्नेछ । ऊ आफ्नै नेतृत्वमा काम गर्न रुचाउँनेछ । अरुको मातहतमा बसेर काम गर्न सक्दैन । ऊ सिंह रासीको भएकोले स्वभाव पनि सिंह जस्तै हुनेछ ।" जोतिषीको यस्तो कुराले मन अति हर्षित हुन्थ्यो । साँच्चै उसको स्वभाव पनि त्यस्तै थियो निडर ।

कुमार जन्मेको तीन बर्षपछि दोस्रो छोराको रुपमा बलराम जन्मियो । पुष महिनाको चिसो धान्यपुर्णिमाको दिन बलरामले मेरो कोखबाट जन्म लियो । दुई छोराको स्याहार गर्दै गाईगोठमा जाँदै-आउँदै मैले जिन्दगीमा धेरै सपनाहरु बुन्दै गएँ । मेरा छोराहरुको काखमा सुखको जीवन बाँच्ने भविस्यको कल्पनामा दिनहरु काट्दै गएँ । छोराहरु हुर्कँदै गए । त्यसैगरि तेस्रो सन्तान छोरी सरस्वती जन्मि र अन्तिम सन्तानको रुपमा छोरा कृष्ण जन्मियो । आर्थिक अबस्था कमजोर भएककोले बाबा दिनभरी काममा घोटिनु हुन्थ्यो । म गाई पाल्थेँ । ससुराबुबा, सासुआमा नातीनातिनीहरुको स्याहार गर्नु हुन्थ्यो । दुःखले चलेको परिवार भएपनि हामीमा संतुष्टी थियो । हाम्रो संतानको मुहारमा देखिने मुस्कानले हामीलाई संघर्ष गर्न हिम्मत प्रदान गरिरहेको थियो । आफूलाई भाग्यमानी सम्झँन्थे म ।

जेठो कुमारले सरकारी स्कूलमा पढ्न थाल्यो । ऊ अति मिलनसार थियो । भाईबहिनीलाई धेरै माया गर्थ्यो । असाध्यै ज्ञानी छोरो थियो कुमार । मलाई घरको काममा सघाउँथ्यो । खाना पकाउँन, भाईबहिनीलाई खुवाउँने, कपडा लगाइदिने, स्कूल पुर्याउँने, ल्याउँने काममा कुमार मलाई असाध्यै नै सहयोग गर्थ्यो । ऊ मेरो लागि उज्यालो प्रकाश थियो । ऊ जहाँ हुन्छ त्यो ठाउँ नै मेरो लागि स्वर्ग जस्तो लाग्थ्यो । पुजा कोठामा छ भने उसैले प्रकाश छरिरहेछ जस्तो लाग्थ्यो । कुमार अगाडी रहुन्जेल मलाई भोक प्यास केही पनि लाग्दैन थियो । त्यसै सन्तुष्ट हुन्थेँ म । बाबासँग पनि छोरा भन्दा बढी साथीको रुपमा प्रस्तुत हुन्थ्यो ऊ । पहिलो सन्तान अनि सानै उमेरमा पनि जन्मिएको ले बाबा-छोरा पनि साथी-साथी जस्तै थिए । पढाई अगाडि बढाउँदै कुमारले पर्यटन ब्याबसाय तिर आफूलाई लगाउँने निर्णय गर्यो । उसले कलिलो उमेरमै बाबालाई काममा सहयोग गर्दै परिवारको खर्च चलाउँन मद्दत गर्न थाल्यो । पर्यटन ब्यवसायमा रुची भएको कुमारले आफ्नै पहलमा "सुवान चि ट्राभल्स एण्ड टुर्स" को स्थापना गरि प्र.निर्देशक भयो । यसबाट उसले छिट्टै सफलता कमायो । भाइबहिनीलाई पढाउँन उसैले खर्च गर्न थाल्यो । यसै क्रममा सन् २००४ मा भाई बलरामलाई अमेरिका पढ्न पठाउँने निर्णय भयो । दश लाख रुपैया ऋण खोजेर भाईलाई पढ्न पठायो । दादाको काखमा खेलीरहने भएकोले भाईबहिनी पनि कुमार भनेपछि हुरुक्क हुन्थे । बलराम अमेरीका गएपछी केही समय सबै जना नियाउरो भए । बचेरा बिनाको गुण जस्तै भयो हाम्रो परिवार । तर ऊ पढ्न गएको थियो । हामी सबैले चित्त बुझायौँ । फेरी काममा फर्कियौँ ।

दिनहरु बित्तै गए । कुमार अब हाम्रो अभिभावक बन्न थाल्यो । ऊ अति सोचेर काम गर्थ्यो । हाम्रो घर पुरानो थियो । काठमाडौँमा आकाशीँदै गरेको आधुनिक घरहरुले हाम्रो घरलाई छोप्दै थियो । तर कुमार बारम्बार भन्ने गर्थ्यो "हामीलाई घर चाहिँदैन । किन चाहियो र । हामी जस्तो ठाउँमा बसेपनि खुशी सँग बाँच्न सक्छौँ । आमा ! दुःखमा कहिले पनि नआत्तिनु होला र सुख पाएँ भनेर पनि नफुर्किनु होला ।" उसको यो भनाइले मनमा कति धेरै खुशी उम्रन्थ्यो । यस्ता छोराको काखमा बाँचुन्जेल हामीलाई केही पनि चाहिन्न । मनमनै खुशी हुन्थेँ म । काखमा सुताउँदै उसको शिरमा हात राखेर भन्थेँ म " कुमार हाम्रो घर भनेको तिमी हौ । भाई बहिनी हुन । जबसम्म तिमीहरु हाम्रो साथ छौ हामीलाई किन अर्को घर चाहियो र । बस तिमीहरु खुशी रहनु हामी उसै खुशी हुनेछौँ ।" यसरी नै हाम्रो सुखी संसार चल्दैथियो । २०६५ सालसम्म मैले हाम्रो जिन्दगीमा पनि दुखको दिन आउला भनेर सोचेको थिएन । तर सोच्दै नसोचेको पनि हुँदो रहेछ । एकै पटक आकाश खसेर थिच्यो हामीलाई । हाम्रो बस्ती उजाडि दियो । हाम्रो सपना उडाइ दियो ।

गीत- जिन्दगी यो फूलैफूलको थुंगो हुँदैन.....

फोनको घण्टी बज्दा पनि झसंग हुन्छु हिजोआज । यो फोनको घण्टीबाट आतंकित भएका छौँ हामी । सन् २००८ डिसेम्बर २९ तारिकको रात १० बजे यस्तै फोन आयो । मेरो कलेजीको टुक्रा, जेठो छोरा कुमारको बाइक दुर्घटना भएछ । उसका बाबा आत्तिँदै हिड्न लाग्नु भयो । मैले सोधेँ के भएको भनेर । उहाँले आत्तिएको स्वरमा भन्नु भयो "छोराको खुट्टा भाँचिएको छ रे । म अस्पताल जान्छु ।" यो खबरले मेरो पैताला भासियो । म उभिन पनि नसक्ने भएँ । मेरो बाबुलाई कति दुख्यो होला भन्दै म रुन लागेँ । त्यतिबेला मेरो वरिपरि बृद्धहुनु भएका ससुराबुबा, सासु-आमा छोरी स्वती र कान्छु छोरो वरिपरि थिए । बाबासँग कान्छु मात्र जाने भयो । मैले पनि जान जोड गरेँ । कतिबेला देख्नु छोरालाई जस्तो भयो । उहाँको बाइक तिलगंगा तिर हुइकियो । हामी भित्र त पस्यौँ तर अन्धकार रातमा झन सन्नाटा छाउँन लाग्यो । आँखा अगाडि उही सानो बालक नाच्न थाल्यो । खिस्स हाँस्थ्यो, च्यार्र रुन्थ्यो । हाम्रो पहिलो सन्तान कुमार ।पहिलो नाति - हजुरबाबा-हजुरआमाको पनि असाध्यै प्यारो थियो कुमार ।  भर्खर चिनबाट फर्किएको मेरो छोरा, साथीहरुसँग अलि समय बिताउँछु भनेर ढिलो सम्म बस्यो बाहिर । आजै उसलाई यस्तो हुनु रैछ । मलाई मन थामिन गारो हुन लाग्यो । हामी छट्पट्टीमा समय काट्दै गयौँ । फोन आउला कि ! कुमारलाई लिएर बाबा, कान्छु आउलान कि भनेर कुर्न लाग्यौ । पलपल काट्न मुस्किल भयो त्यतिबेला ।

कुमारको बाबा घर फर्किनु भयो । उहाँको अनुहारमा असाध्यै पिडा थियो । "खै त कुमार ? के भएछ ? किन नलिई आउँनु भएको ?" मैले धेरै प्रश्नहरु एकैपटक तेर्स्याएँ । तर उहाँले अहिले पनि भन्नु भयो "खुट्टा भाँचिएछ । म अस्पताल लिएर जान्छु अब ।" यति भनेर उहाँले भान्जालाई भाईलाई बोलाउँनु भयो । भाइको गाडीमा उहाँहरु फेरी जानु भयो । मनमा नाना थरिका कुराहरु खेलीरहे । कति दुखेको होला मेरो मुटुको टुक्रालाई, त्यो दुखाईले म पनि दुख्न थालेँ । कतिबेला आउला छोरो र छात्तीमा टाँसेर उसको दुखिरहेको घाउमा सुम्सुम्याउँला भन्दै ढोका तिर हेरेर बसिरह्यौँ । आफन्तहरु बिस्तारै घरमा आउँन थाले । सबै जनाको अनुहारमा मलिनता छाएको थियो । निकै रात बितिसके पछि कुमारका बाबा घर आउँनु भयो । सबै जना घर आए । आफन्त नाता गोता घरभरि भए । तर मैले प्रतिक्षा गरेको मेरो कुमार अझै आएन । सोचेँ उसलाई अस्पताल नै राख्नु परेछ क्यार । "बाबा कुमार खै त ? के निकै ठूलो चोट लागेछ बाबुलाई ? किन नलिई आउँनु भएको ? भन्नुस न कत्रो चोट लागेको छ कुमारलाई ? कहिले आउँछ ऊ घर ?" म अत्तालिँदै सोध्न थालेँ । उहाँ केही बोल्न सक्नु भएन । मात्र मलाई कोठामा लिएर जानु भयो । मन असाध्यै डराएको थियो । उहाँले मलाई आफ्नो छात्तिमा टाँस्नु भयो । जोडले टाँस्दै भन्नु भयो " नानु ! अब हाम्रो कुमार हामी सामु छैन । उसले हामी सबैलाई छोडेर गयो । यो दुखद घडिमा हामीले आत्तिनु हुन्न है । मलाई हिम्मत देऊ तिमीले" उहाँको स्वर असाध्यै भासिएको थियो । म रन्थनिएँ । भैँमा बसेँ । उहाँले उठाउँनु भयो । बेडमा राख्नु भयो । उहाँको अनुहारमा हेरेँ । अब कसरी सहने यो । उहाँलाई हेर्दै मेरो मन भक्कान्निएर आयो । उहाँले झन जोडसँग मलाई छात्तिमा टाँस्नु भयो । एक छिन त लाग्यो म पनि मरुँ । यसै पल मरुँ । फेरी मैले अरुलाई सम्झेँ । उहाँलाई सम्झेँ । कसरी फर्किएर आउँनु भयो उहाँ ! आफ्नो त्यति प्यारो छोरा, आफ्नो आत्मिय साथीलाई मृत्य अबस्थामा देख्दा कस्तो भयो होला उहाँलाई ! तत्काल सोचेँ अरुको लागि पनि हिम्मत हार्नु हुँदैन मैले । "बाबा ! के भएको रहेछ ? कसरी दुर्घटना भएछ ? अनि बलरामलाई कसरी भन्ने अब ?" उहाँ एकछिन केही बोल्न सक्नु भएन । "संचारग्राम अगाडि उतिबेला नै गएछ । बाइक तिब्र गतिमा थियो रे । पोलमा ठोकिएछ अर्को तिरबाट आएको गाडीको हेडलाइट आँखामा परेर बाटो देखेन । त्यसैले दुर्घटना भयो । शिक्षण अस्पताल पुर्याएर आएँ ।" यति भन्दै उहाँ बढी बोल्न सक्नु भएन । मलाई सपना जस्तो लाग्न थाल्यो । बारम्बार मेरो कुमारको तस्बिर नाँच्न थाच्यो वरिपरि । बिहान सम्म मेरो अंगालोमा रहेको मेरो छोरो कुमार अहिले तस्विरमा मात्र छ । "कुमार ! मेरो मुटु ! तिमीले किन हामीलाई छोडेर गयौँ ?" म डाँको छोडेर रुन लागेँ । बाबा मलाई सम्झाउँन थाल्नु भयो । तर जति रोएपनि, जति कराए पनि ऊ फर्किएर आउँने छैन । आफ्नो मन आफैँ बुझाउँन थालेँ । रुँदा-रुँदै रात बित्यो । भोलिपल्ट छोराको अन्तिम दाहसंस्कार भयो । मलाई त मेरो कलेजीको टुक्रा, मेरो कुमारको लास हेर्न सम्म पनि दिएनन् । पारी घाटमा मेरो मुटुमा आगो लाग्दा वारी घरको कोठामा मुर्छित भएर ढलिरहेँ म ।

गीत- नस्वर तिम्रो तस्वीरमा आज....

त्यसपछीका दिनहरुमा बलराम मलाई बारम्बार फोन गर्न थाल्यो । ऊ भन्थ्यो "आमा म छु नि । दाई छैन नभन्ठान्नु होस् । दाईको सम्झना आउँने बित्तिक्कै मलाई फोन गर्नु होस । दाईको ठाउँमा म हुँनेछु आमा । दाईले दिने माया पनि म दिनेछु । मलाई पनि यहाँ बस्न गारो भैरहेको छ । कति बेला घर आउँ जस्तो भएको छ । कति बेला भेटुँ जस्तो भएको छ तपाईँलाई, बाबालाई, सरस्वतीलाई, कान्छुलाई, हजुरबाबा-हजुरआमालाई !  म फर्किएर आउँ त ? मलाई त यति बेलै आउँ जस्तो लागिरहेछ । भन्नुस न म के गरुँ ।" उ यसै भन्थ्यो । उसले दिने मायामा अब झन दुगुना भएको थियो । उसको पढाई अन्तिम अबस्थामा पुगेको थियो । कति दुःख गरि पठाएको पढ्न । कुमारले कति रहर गरेर पढाएको भाई । उसलाई बिचैमा पढाई छोडेर आइज भन्न पनि कसरि सक्थेँ र । उसलाई सम्झाएँ । पढाई सकेर मात्र आउ छोरा भनेँ । ऊ भन्थ्यो "आमा तपाईँले पिर नमानी, नरोई बस्नु भयो भने मात्र म यहाँ बसेर पढ्न सक्छु । के तपाईँ मलाई सम्झेर नरोइ बस्न सक्नु हुन्छ ?" उसले यसो भन्दा झन भक्नान्निएर आउँथ्यो मन । मैले हिम्मत हार्नु हुन्नथ्यो । उसलाई सम्झाउँनु थियो । मेरो साहारा मेरो बलरामलाई सम्हाल्नु थियो मैले । ऊ निकै राम्रो पढ्थ्यो । सन् २००४ जुलाई ३० मा अमेरिका गएको बलरामले ओक्लोहमा स्थित  नर्थ वेस्टर्न ओक्लोहमा स्टेट युनिभर्सिटीबाट उपराष्ट्रपति सम्मान, राष्ट्रपति सम्मान पाईसकेको थियो । उसको यो सफलतामा दाजु कुमार, बहिनी सरस्वती, भाई कान्छु अनि बाबा म सबैजना आसाध्यै खुशी थियौँ । २००८ मा युनिभर्सिटी टप गरेर गणित बिषयमा बर्ष बिद्यार्थी भएको थियो । यस्तो मेरो छोरालाई दुःखको सागरमा डुबाएर घर फर्क भन्न पनि त सक्दिनथेँ म । उसैको प्रतिक्षामा उसलाई हौसला थप्दै बाँचिरहेँ । मेरो बलराम आउँछ अनि कुमारको पनि न्यास्रो मेटाउँने छु भन्ने आशामा म बाँचिरहे । यसै क्रममा सन् २००९ मा बलरामले आउटस्ट्यानडिंग सिनियर अवार्ड पनि जित्यो रे । म खुशीले गदगद भएँ । ऊ दिनमा तीन चार पटक सम्म फोन गर्थ्यो । आमा पीर नमान्नु नरुनु है भनि रहन्थ्यो । उसले यस्तो भन्दा कुमारलाई सम्झँन्थेँ । अनि एक्लै-एक्लै बर्बराउँथेँ । अरुको सामु आँशु लुकाएपनि एक्लो हुँदा मन बुझाउँन निकै गारो हुन्थ्यो । तैपनि कोसिस गरिरहेँ ।

कुमारले हामीलाई छोडेर गएको नौ महिना बितिसकेछ । असोज महिना । दशै हाम्रो लागि पिडाले भरिएको थियो । हामी दुखिहरेका थियौँ । अघिल्लो दशैँमा कुमारले यस्तो गर्थ्यो, उस्तो गर्थ्यौ भन्दै उसैको सम्झनामा डुबिरहेका थियौँ । आँशु र यादमा डुबेर नै बित्यो हाम्रो दशैँ । बलरामले भन्ने गर्थ्यो आमा अर्को दशैँमा त हामी सँगै हुनेछौँ । उसको पढाई सक्किसकेको थियो । पढाई सकिने बित्तिकै ऊ घर आउँन चाहन्थ्यो । फेरी उसैले सोच्यो पढ्न लिएको ऋण पनि तिर्न सकेका थिएनौँ हामीले । त्यसैले केही समय छ-आठ महिना काम गरेर फर्कने बिचार भयो उसको । हामीले पनि हुन्छ भन्यौ । त्यसपछि ऊ अमेरिको ओक्लोहमा स्थित उडवार्ड रिजनल हस्पिटलमा आई टि सिस्टम एडमीनीस्ट्रेटरको पदमा काम गरिरहेको थियो ।  कोजाग्रत पूर्णिमाको राती सन् २००९ अक्टोबर ३ मा फेरी हाम्रो घरमा अर्को फोन आयो । एउटा विपतले घाइते भएका हामी सबैको साहारा बलराम ! दादा गएपनि मलाई पाल्छु भन्ने मेरो मुटु, सदैब शान्त रहने, सदैब मुस्कुराई रहेन मेरो हृदय, मेरो धड्कन, मेरो जिन्दगी मेरो बलराम ! उसले पनि हामी सबैलाई छोडेर अमेरिका बाट नै बिदा लियो रे ! त्यो पराइको भूमिमा आफैँले चलाएको कार दुर्घटनामा परि हामीबाट टाढा दादासँगै गयो रे !

गीत- बलेको जीवन ज्योति यो ....

हामीलाई फोन आउँनु भन्दा पनि दश घण्टा अगाडिन नै उसको दुर्घटनामा परि मृत्यु भैसकेको रहेछ । हामीलाई कसैले पनि भन्ने हिम्मत गरेनछन् । तर नभनि बस्ने कुरा थिएन यो । अन्तत फोन आयो । हाम्रो जिन्दगीलाई तहसनहस पार्दै ।  मलाई पत्यारै लागेन । मेरो छोरो मेरो साहारा फेरी फोन गर्ला जस्तो लाग्छ । "आमा म छु नि" भन्ला जस्तो लाग्छ । आशा लाग्छ उ आउँछ । मेरो मनले मान्दैन बलराम पनि छैन भन्ने कुरा । तर वास्तबिकता यस्तै छ । हाम्रो जहाजै डुब्यो । संसारै डुब्यो । हामी गहिरो सागरमा भासियौँ । कसलाई सम्हाल्ने, कसलाई सम्झाउँने । ८४ बर्षिय हजुरबाबा कान सुन्नु हुन्न, ७८ बर्षिय हजुरआमा दुबै आँशुमा डुब्नु भएको छ । साँझ बिहान निस्कने बेला " के छ ओल्ड हाइन्सम्, ओल्ड बिउटी हालखबर ठीक छ ? तपाईँहरुको बिहे गरिदिउँ कि क्या हो भन्दै हजुरबाबा, हजुरआमाको गालामा मुसार्ने कुमार, बलराम दुबैले छोडेर जाँदा उहाँहरुलाई कति गारो भएको होला । आफ्ना छोरालाई सन्तान भन्दा पनि साथी सम्झने, उनीहरु बिना एक्लै एकपल पनि बस्न नसक्ने बाबालाई यो विछोड सहनु पर्दा कति कठिन भएको होला । भित्रभित्रै दुखेर छट्पट्टीमा बाँच्दै हुनुहुन्छ बाबा । उहाँ त हाम्रो अगाडि रुन पनि सक्नु हुन्न । हामीसबैलाई सम्हाल्नु छ उहाँले । दादाहरु भनेपछि संसारै बिर्षने, दादाकै काखमा हुर्केका बहिनी, भाई उनीहरुलाई कति पिडा भएको होला । म आमा । सबैको पिडामा दुख्नु सिवाय अरु के नै गर्न सक्छु र । उफ ! नियतिले दिएको यो चोट !!! कहिले काहीँ छोराका साथीहरुले फोन गर्छन् । त्यतिबेला त मुर्छित हुन्छु म । मेरो बाबुले पनि फोन गर्छ गर्छ जस्तो लाग्छ । तर खै कहिले पनि गर्दैन । कहिलेकाहीँ सोच्छु यति सारै सहेर पनि बाँच्नु पर्ने रहेछ । खानै पर्ने रहेछ । मर्न पनि सक्थेँ होला । सोच्छु दईवटा मृत्युले सताएको मेरो परिवारको हालत के होला ...! परिवारकै मुख हेरेर बाँच्ने कोसिस गरिरहेको छु ।

हाम्रो बाँच्ने आधार अब केही रहेन । के गरेर बाँच्ने ! के का लागि बाँच्ने ! सधैँ भरि यो पिडाको सागरमा रुमल्लिएर कसरी बाँच्न सकिएला ! गन्तब्य बिर्षिएर टोलाईरहेको बिचबाटोको यात्री जस्तै हामी अलपत्र पर्यो । हाम्रो लक्ष्य, चाहनाहरु सबै आफसेआफ हराएर गए । यसैबेला बलरामको १३ दिनको पुन्यतिथिमा मेरा बाँकी परिवार भाइ भतिजा, भान्जा आफन्तहरु सबैजनाले  सल्लाह गर्नु भयो । अब उनै छोराहरुको सपना पुरा गरेर आफ्नो बाँकी जीवन बिताउँनु पर्छ भन्ने । कुमार बलराम दुबै छोराहरु समाजसेवामा धेरै रुची राख्थे । बारम्बार भन्थे "समाजमा परिवर्तन ल्याउँने हामीले हो । हामीले नगरे कस्ले गर्छ । परिवर्तनको पहिलो शुरुवात भनेको मानिसहरुलाई शिक्षित बनाउँनु हो । जब मानिसमा चेतनाको स्तर बढ्दै जान्छ, आफ्नो जीवन कसरी बाँच्नु पर्छ भन्ने कुरा उसले सिक्छ । एउटा मानिसमा बिकास हुनु भनेको गाउँमा बिकासको शुरुवात हुनु हो । एक पछि अर्को सिको गर्दै पनि मानिसहरु प्रगतीपथमा लम्किनेछन् ।" कुमार र बाबा सँधै यस्तै बिषयमा छलफल गरिरहन्थे । यसै क्रममा कुमारले काठमाडौँ, चितवन र काभ्रे पलान्जोक जिल्ला अन्तर्गत बिभिन्न ठाउँमा रहेको सामुदायीक बिद्यालयमा अध्यानरत बिद्यार्थीहरुलाई छात्रा बृति दिने, शैक्षिक सामाग्री उपलब्ध गराउँने जस्ता कामहरु गर्दै आएको थियो । अनाथ बालबालिकालाई पनि उसले सहयोग गर्दै आएको थियो । उसले सुरुवात गरेको यहि समाजसेवाको कामलाई संस्थागत रुपमा अगाडि बढाउँने निर्णय भयो हाम्रो परिवारमा । सबैजनाले आमाको मनलाई सन्त्वना दिनको लागि संस्थाको नाम मेरै नामबाट राख्ने निर्णय गर्नु भयो । यसरी जन्मियो लक्ष्मी प्रतिष्ठान । यो मेरा छोराहरुको सम्झनामा श्रद्धान्जली स्वरुप स्थापना गरिएको प्रतिष्ठान हो । यो मेरो दुई होनहार छोराहरु कुमार र बलरामको पूनर्जन्मको रुपमा स्थापना गरिएको प्रतिष्ठान हो । कुमारको बर्षिक तिथिको दिन लक्ष्मी प्रतिष्ठानको बिधिवत रुपमा सुरुवात गरियो । आफैँ सँग भएको पाँच लाख रुपैया जम्मा गरेर हामीले प्रतिष्ठानको शुरुवात गर्यो । त्यसपछि बिस्तारै हाम्रो परिवार नाता गोता आफन्त सबैजनाले सहयोग गर्दै जानु भयो । हामीले २०६६ पौष २ गते देखि  उनीहरुकै श्रद्धान्जली स्वरुप स्थापना गरिएको प्रतिष्ठान मार्फत यो धर्तीका काखमा हुर्किँदै गरेका हजारौँ छोराछोरीको आँखामा हाम्रा छोराहरु कुमार र बलरामलाई खोजिरहेको छौँ । उनीहरुलाई सक्षम बनाएर छोराहरुले गर्न बाँकी काम सुम्पने आशामा बाँचिरहेका छौँ । कर्ममा लागिरहेका छौँ । हामी एक्लैले संचालन गरेको यो प्रतिष्ठानमा सहयोगी हातहरु पनि बढ्दैछन् । छोराका साथीहरु, अन्य सहयोगी साथीहरु सबैजनाको सहयोगमा हामीले शुरुवातका केही पाइलाहरु चालिरहेका छौँ ।  

आज बुझ्दैछु मृत्यु जन्म पछिको साश्वत सत्य हो । हामीले आफ्नो-आफ्नो दिन बाँच्नु पर्छ । छोराहरुले उनीहरुले लिएर आएका दिनहरु बाँचेर गए । हामीले आफ्नो दिन आएपछि जानु पर्छ । हामीले जिन्दगीलाई एउटा पाटोबाट मात्र हेर्नु नहुने रहेछ । सधैँ भरि सुख-खुशीमात्र जिन्दगी हुँदैन रहेछ । दुख-सुख दुबै जिन्दगीका पाटाहरु रहेछन् । दुख पछिको सुख भन्दा सुख पछीको दुःख सहन निकै गरो हुँदो रहेछ तर सहनु को बिकल्प पनि त रहेनछ ।

गीत- यति रित्तो र सुन्य भएछ यो संसार केबल तिमी एउटा मसँग नहुँदा ....

खासै दुःखमा नपर्नु भएका कुमार-बलरामका बाबा "बिष्णु गौतम" आज पसिना बगाउँदै गाउँ बस्तीमा डुलिरहनु हुन्छ । स्कूल-स्कूलमा पुगेर स-साना नानीहरुको आँखामा आफ्ना छोराहरु खोज्नु हुन्छ । उनीहरुको फाटेको आङ टाल्दै, किताब-कापी-कलम दिँदै पढ्न हौसला दिँदै आफ्ना छोराको सपना पुरा हुने आशामा कुदिरहनु भएको छ । कतै स्कूल बनाउँदै, कतै पुस्तकालय बनाउँदै, कतै स्कूलका स-साना नानीहरुको लागी कोसौँ टाढाबाट खानेपानी ल्याउँदै आफ्ना शुरुवातका दिनहरु काट्दै हुनुहुन्छ । समाजमा पनि विभिन्न सिपमुलक तालिमहरु दिँदै, शिक्षामा सुधार ल्याउँनको लागि ग्रामिण महिलाहरुलाई प्रौढशिक्षाका कक्षाहरु संचालन गर्दै सबैको अनुहारमा खुशीको रेखा कोर्न लाग्दै हुनुहुन्छ । मलाई समेत आफ्नो बाइकको पछाडी बोकेर गाउँ-गाउँ पुग्नु हुन्छ । आँखा सिबिर, स्वस्थ्य सिबिर जस्ता कार्यक्रामहरु मार्फत गाउँघरमा जनस्वास्थको चेतना फैलाउँने काम गर्दै हुनुहुन्छ । आफ्नो गाउँ आफैँ बनाउँ भन्ने सोचका साथ गाउँघरमा टोलसुधार देखि लिएर ब्याबसयीक तालिमहरु पनि दिँदै हुनुहुन्छ । बाख्रा पालन, कुखुरा, बुंगुर, माछा पालन गर्ने तालिम तथा सबुन, मैनबत्ति ,चाउचाउ बनाउँने छालाका सामानहरु बनाउँने, हस्तकलाका तालिमहरु दिँदै समाजमा मानिसहरुलाई परनिर्भर हुनबाट बचाउँदै हुनुहुन्छ । काठमाडौँ, नुवाकोट, काभ्रेपलञ्चोक, मोरंग, सिन्धुपाल्चोक, डोटी, कन्चनपुर, म्याग्दी आदि जिल्लाहरुमा कार्यक्रमहरु संचालन भैरहेका छन् ।

विभिन्न ठाउँमा रहेका अनाथ बालबालिकाहरुको लागि खाना, लत्ता कपडा, किताब-कापी सहयोग गर्दै जाँदा यस्तो लाग्छ मैले मेरा दुई छोरा गुमाएर हजारौँ छोराछोरी पाएको छु । यिनीहरुको निरन्तर सहयोग गर्न सकुँ । यिनीहरुलाई योग्य नागरिक बनाएर मेरा दुई छोराको बाँकी सपना पुरा गर्ने जिम्बेवारी सुम्पन सकुँ । तर यो काम सजिलो छैन । हामीलाई धेरै आर्थिक सहयोगको खाँचो छ । हामीसँग भएको सबै जसो पैसाहरु खर्च गरिसक्यौँ । अब हाम्रो प्रतिष्ठानको लागि सहयोगी हातहरुको खाँचो छ । हामीलाई तपाईँहरुको सहयोगको खाँचो छ । तपाईँहरुको साथको खाँचो छ । म एउटी आमा आँशुलाई पुछेर, चोइटिएको मुटुलाई सम्हाल्दै संघर्षको बाटोबाट अघि बढ्ने हिम्मत गर्दैछु । रुँदा म एक्लै रुनेछु । कमजोर हुनेछु । तर मैले यो संघर्षको बाटोमा हजारौँ मुस्कानहरु देखेको छु । यो मुस्कानले मलाई सन्तुष्टी दिन्छ । मेरो छोराहरुले मुस्कुराइरहेको आभास हुन्छ । कतै यि मुस्कानहरुलाई बिचमै रोक्नु पर्ने त हैन मन ससंकित हुन्छ । फेरी सोच्छु यो दुनियामा सहयोगी हातहरुको पनि कमी छैनन् । हामीले हाम्रो यात्रालाई बिचमा नै रोक्नु पर्ने छैन ।

अपाङ्ग बाबुआमाका सन्ताहरुलाई छात्राबृति दिँदै सहयोग गर्दै आँशु पुछ्दै छौँ । मृगौला रोगीलाई आर्थिक सहयोग गर्दै पुनर्जन्मको लागि शुभकामना दिँदै छौँ। चालीस बर्षदेखी आपङ्ग छोरीहरु पाल्दै आएका म्याग्दीका एक बाबुआमालाई हामीले आर्थिक सहयोग गरिरहेका छौँ । कसैको लागि रगत जुटाउँदै, कसैको लागि सहयोग जुटाउँदै जे परि आयो त्यही काम गर्दै अगाडि बढ्दै छौँ हामी । दुर्घटनामा परि कसैले यस्तो विपत सहनु नपरोस भनेर ट्राफिक शिक्षा सम्बन्धि कार्यक्रम पनि कलेजहरुमा गर्दै आएका छौँ । हामी कामना गर्छौ कुनै पनि बाबाआमाले हाम्रो जस्तो विपत सहनु नपरोस । कसैलाई पनि यस्तो दिन नआवस । आपतबिपतको बेला सबैलाई साथ दिन सकियोस ।

जिन्दगी यस्तै छ । हौसला थप्छु अघि बढ्नको लागि अरुहरुलाई । यसैले तपाईँ सहयोगी हातहरुलाई अनुरोध गर्न चाहन्छु "आउनुहोस हामी हातेमालो गरौँ । हाम्रो थोरै सहयोगले पनि हजारौँ नानीहरुको लागि योग्य भविष्य बनाउँन सकिन्छ । देशको लागि योग्य नागरिक जन्माउँन सकिन्छ । आउँनुहोस हामी सबै मिलेर सार्थक जिवन बाँचौँ । जिवन र जगतको वास्तबिकतालाई बुझ्दै अगाडि बढौँ । सभ्य समाज निर्माणको लागि लामबद्ध हौँ । यो हाम्रो दायित्व पनि हो । आखिर हाम्रो जिवनको सबैभन्दा ठूलो कमाई भनेको आत्मसन्तुष्टी रहेछ । जुन अरुको खुशीमा मात्र प्राप्त गर्न सक्छौँ ।"

जिन्दगी जस्तो पनि जिउँनु रैछ । आँधीहुरीलाई सहेर पनि मुस्कुराउँनु रैछ । आफ्नै घरको छतमा नियतीको बिशाल चट्याङ्ग खस्यो । एउ टा सुन्दर हाम्रो संसारलाई उथलपुथल बनाइदियो । पुरै ग्रहण लाग्यो । अन्धकार बनाइदियो । हाम्रो अमुल्य रत्न हामीबाट खोसेर हामीलाई अपाङ्ग बनाइदियो । हाम्रो सहयात्री, अभिभावक, हाम्रो मुटुको टुक्रालाई हामीबाट टाढा बनाएर हामीलाई टुहुरो बनाइदियो ।  कस्ले देखेको थियो र यस्तो पनि हुन्छ भन्ने कुरा ! फेरी पनि आज बाँचिरहेको छु पलपल मरेर । त्यसैले लाग्छ जिन्दगी बाँच्नु हैछ । मात्र बाँचीरहेको छु म लक्ष्मी गौतम ।

गीत- ए फूल मलाई सिकाई दे बाँच्न ...

"समाप्त"

 नोट: आदरणीय साथीहरु यो कथा वास्तविक घटनामा आधारित कथा हो । यो रेडियसिटी ९८.८ मार्फत जिन्दगीका आयामहरुमा रुपा बिमल ज्युले बाचन गरिसक्नु भएको छ । जुन यो लिंगमा सुन्न सक्नु हुन्छ http://www.laxmipratisthan.org/video.html  यो कथा लक्ष्मी गौतमलाई साछी राखेर लेखिएको हो । यो कथा पढिसकेपछि यदी तपाईँहरुलाई पनि लक्ष्मी प्रतिष्ठानको बारेमा जानकारी लिन मन लाग्यो भने http://www.laxmipratisthan.org.np/ मा हेर्नु होला । साथै यो कथाका लागि छानिएका गीतहरुका सर्जकहरु प्रति हार्दिक सम्मान प्रकट गर्न चाहन्छु ।

मधुश्री

कालिका-३ सिन्धुपाल्चोक